Zielsverwant

In het begin zat ze vaak met een lijkbleek gezicht, ogen gesloten, enigszins voorovergebogen, op een stoel in de gang. Eén hand aan de rollator, andere hand op de leuning van de stoel. In de wandelgangen hoorde ik dat deze mevrouw niet vriendelijk was. Ze werd een beetje gemeden door de andere bewoners en door de verzorging vaak in de gang gezet, omdat ze de neiging had aan anderen te trekken, of zelfs te schoppen. Hoe ze dat voor elkaar kreeg, zou ik niet weten.
Sinds een paar maanden is ze niet meer zo lijkbleek. Stil is ze wel nog steeds. En ze zit nog steeds voornamelijk in de gang. Ik geef haar altijd een hand als ik er ben en ze schenkt me dan een vriendelijke glimlach.
Gisteren passeerde ik met mijn moeder en de mevrouw stak haar hand uit naar mijn moeder. Ik hield stil. Mijn moeder stond een beetje te ver weg, dus draaide ik haar rolstoel een beetje dichterbij. De mevrouw klopte zachtjes op mijn moeders hand en sprak mijn moeder aan met een heel aangenaam zachte stem. Misschien knijpt ze mijn moeder wel als ik met mijn rug naar haar toe stond, dacht ik. Je weet het nooit met die wandelgangen. Later hoorde ik dat deze mevrouw altijd heel vriendelijk met mijn moeder omgaat. Ook in het verpleeghuis kun je zielsverwanten vinden.

Samen met mijn moeder op televisie…

Half november werd ik gebeld door de IKON. Ze hadden op mijn weblog mijn kerstverhaal van vorig jaar gelezen en vroegen of ik met mijn moeder mee wilde doen voor hun kerstprogramma op televisie. De IKON leek mij wel een betrouwbare omroep, dus heb ik ja gezegd. Begin december kwamen ze naar mijn moeder om ons te filmen en mij te interviewen. Ze waren wat later dan gepland en ik was bang dat mijn moeder de hele opname zou zitten dutten. Niets was minder waar. Mijn moeder vond het allemaal wel interessant. Ze bekeek het gedoe om zich heen alsof ze het dagelijks meemaakt.
De regisseuse wilde graag een intiem moment met mijn moeder, want daar draaide mijn kerstverhaal om. Nu is mijn moeder niet te dwingen tot intieme momenten, wie wel overigens… maar het was geen enkel probleem. We hebben van ’s morgens vroeg tot ver in de middag hand in hand gezeten, elkaar geknuffeld en geaaid. Het was heerlijk. Op het eind trok mijn moeder het servet over haar hoofd. Toen was ze het zat. En eenmaal weer op haar kamer, zei ze ‘slapen’. Dat kon worden geregeld. De opnames waren klaar.
Het resultaat is te zien op 24 december, bij de IKON, op Nederland 2.

www.degodvannederland.nl

Een doordeweekse dag

Meestal ben ik alleen in het weekend bij mijn moeder, maar nu was ik er een doordeweekse dag. Op sinterklaas nog wel, tevens mijn moeders verjaardag. Ik stoom gelijk door naar haar etage en zie onderweg dat een van de twee liften kapot is. Er is een overstroming geweest of zoiets. Op de etage van mijn moeder gebeurt niet veel, zoals ook in het weekend. Er staat muziek op die niet echt bij de gemiddelde leeftijd past, valt me op. Even later gaat de dvd aan. Alweer André Rieu. Nou ja, de muziek past beter bij de mensen die ernaar moeten kijken.
Mijn moeder zit met haar plastic bekertje met koffie en haar bordje ontbijt. Ze mist een oorbel en heeft een beetje vreemde outfit aan.
We gaan naar beneden met de andere lift die lang op zich laat wachten. In de hal zit een groepje bewoners rond een lange tafel met een sjoelbak. Het enige geluid dat uit die hoek komt, is het schuiven van de sjoelstenen en de stem van de begeleidster. De mensen zelf zitten stil rond de sjoelbak. Soms wil iemand weg, maar die wordt dan weer met zachte hand terug op zijn stoel gezet. De begeleidster probeert het een beetje leuk te maken, maar veel sjoege geven de sjoelers niet. Mijn moeder zal wel niet in aanmerking komen voor deze activiteit. Ze heeft ooit meegedaan met ‘kienen’, een soort bingo, maar daarmee haalde ze de woede van een andere deelnemer op de hals door te lang naar de dobbelsteen in haar hand te kijken.
In het restaurant, een stukje verderop, zit aan de rechterkant bij het raam een groepje dames met veel enthousiasme te borduren en te breien. Die vinden het echt leuk, dat is te zien. Maar helaas, dat is niks voor mijn moeder.
In de linkerhoek van het restaurant speelt iemand piano, sinterklaasliedjes, omringd door voornamelijk rolstoelers. Hier zie ik ook niet veel enthousiasme. Ik zie mezelf al zitten op mijn 90^ste. Ik moet er niet aan denken. Alsof het kleine kinderen zijn.
Ik ga maar weer terug naar mijn moeder en drink met haar een kopje koffie uit een nieuwe automaat waarvoor je moet betalen. Echt lekker is de koffie niet, maar mijn moeder vermaakt zich wel. Ze bekijkt het leven op straat, vanachter het raam. Dat lijkt voor haar voldoende.

Cadeautje

Morgen viert mijn moeder haar 91ste verjaardag, tegelijk met sinterklaas. Het is moeilijk wat voor cadeautje ik voor haar moet kopen. Vroeger deed ik mijn moeder altijd plezier met een boek, maar daar heeft ze niets meer aan. Vorig jaar had iemand haar zo’n telraampje gegeven met dikke gekleurde kralen, dat je op de tafel kunt vastplakken. Maar daar heeft ze niet veel interesse voor. Da’s voor kinderen, zal ze gedacht hebben. En zij is geen kind. Ik heb een mooi sjaal voor haar gekocht, hemelsblauw met geborduurde bloemen erop. Ach, het maakt ook niet uit. Dat zei ze vroeger ook altijd. Mijn aanwezigheid was al een cadeautje. Heerlijk, zo’n moeder.