Nieuwe dansrok

Ik ben een nieuw flamencorok aan het maken. Mijn eerste rok heeft mijn moeder gemaakt, maar die past niet meer. Dus nu moet ik de rok zelf maken, want mijn moeder kan me niet meer helpen. Ik heb het oude patroon uit de kast gehaald, de boel met hulp van een vriendin aangepast en de meterslange stof op de grond uitgespreid om de patroondelen te knippen. En ik moet denken aan mijn moeder. Dat we bij haar thuis op onze knieën op de grond zaten. Flamencorokken hebben heel veel stof nodig. Mijn moeder zal toen een jaar of tachtig zijn geweest, maar ze klaagde niet. Ze oefende elke zondag in de kerkbanken. Zonder mijn moeder had ik die rok niet kunnen maken. Ooit kwam een buurvrouw bij mijn moeder op bezoek in het verpleeghuis. Mijn moeder greep haar jas vast en zei: ‘dat kon ik vroeger allemaal zelf’. Als de rok klaar is neem ik hem mee en laat ik hem aan haar zien.

Invloed van de familie

Ik begin toch langzaam te geloven dat je als familie enige invloed kunt hebben. Bij het laatste gesprek dat wij hadden over de toestand van mijn moeder zei één van de verzorgenden dat vooral wij, de familie, 'hogerop' moesten klagen als we het ergens niet mee eens waren. Toen ik enigszins machteloos mijn schouders ophaalde met de mededeling dat ik bepaald niet het gevoel had dat het ook maar iets uithaalde als wij als familie onze stem lieten horen, kreeg ik als weerwoord dat dat in ieder geval nog altijd meer was dan een klacht van de verzorging.
Een week later werd het bewijs al geleverd. Mijn moeder maakt gebruik van incomateriaal, mooi woord voor luiers. Op onverklaarbare wijze was haar ineens een maatje kleiner toebedeeld. Dat maakt de verzorging veel belastender. Mijn moeder moest steeds weer gedraaid worden in bed zodat de ‘inco’ goed zat. De verzorging had daar al over geklaagd, verschillende keren, zonder effect. Nu hebben wij het gedaan. En wat schetst onze verbazing, een dag later is mijn moeder weer overgestapt op maatje XL. Wonderlijk. Of krijgen we nu aan het eind van de maand een rekening?

Fitness

Ergens in een hoekje in de entreehal van het verpleeghuis staan twee fitness apparaten. Van die apparaten die je kunt gebruiken om bijvoorbeeld te fietsen terwijl je in een (rol)stoel zit. Ze staan er in het kader van de actie 30 minuten bewegen, dat is een nationaal programma om mensen aan het bewegen te krijgen, want dat schijnt gezond te zijn.
Ik vind het een beetje zuur om naar die apparaten te kijken. Als die apparaten er waren geweest toen mijn moeder uit het ziekenhuis kwam, met pas haar gerepareerde heup en haar angst om te lopen, dan waren haar benen niet zoals nu in gebogen stand vastgegroeid, misschien had ze dan zelfs nog kunnen lopen.
Overigens zag ik niemand op de apparaten aan het werk. Ze stonden er een beetje verloren bij, zonder duidelijke uitleg hoe ze te gebruiken zijn. En misschien staan ze ook te veel in het zicht. In ieder geval in het zicht van een groepje oudere dames die daar dag in dag uit vertoeft en commentaar levert op alles en iedereen. Zelf ga ik regelmatig naar de sportschool maar ik ben altijd blij dat de ramen zijn afgeplakt met dat ondoorzichtige plastic.

Onder de douche

We wilden afgelopen zaterdag mijn moeder onder de douche doen in plaats van in bad. Het bad is erg vermoeiend voor haar omdat ze steeds in verschillende liften getild moet worden. We hebben bij de verpleeghuisarts geïnformeerd of er andere liften zijn, maar daar kwam weinig uit.
Het bad is ook op een andere afdeling. Douchen kunnen we haar op haar eigen etage. Probleem is dat er een slaapkamer grenst aan deze badkamer waar steeds tijdelijk iemand woont tot er een echte kamer vrijkomt. De normale kamers hebben een eigen badkamer met wastafel en toilet. Deze tijdelijke kamer niet. Het was een kantoortje vijf jaar geleden toen mijn moeder er kwam wonen. Maar er mag blijkbaar niets leegstaan. Er is een deur gemaakt tussen het voormalig kantoortje en de badkamer. En dat heeft de gehorigheid geen goed gedaan. De mevrouw in de tijdelijke kamer werd heel bang van ons gespetter naast haar hoofd. Terwijl wij bezig waren in de douche was zij weer uit bed gekomen en werd gekalmeerd door een van de verzorgenden.